της Ανθούλας Γιαννακοπούλου, εργαζόμενης του "902"
Γεια χαρά...
Γεια χαρά...
… στα "παιδιά" του συστήματος που δεν ξέρουν ποιον να πρωτογλύψουν για να γίνουν αρεστοί στους Ευρωπαίους ηγέτες, και τον ΣΕΒ.
Κύριοι Παπαδημούλη, Στρατούλη... για σας τα λέω!
Εσείς και η παρέα σας συνεχίστε να παίζετε μαζί τους και μην κάνετε
παιχνίδι με εμάς, δεν σας παίρνει. Εσείς που τρέχετε να υπογράψετε
συλλογικές συμβάσεις πείνας και το καυχιέστε κιόλας, μην "κλαίτε" για
τον "902" και τους εργαζόμενούς του. Εμείς ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές.
Καθημερινά δίναμε ιδρώτα αλλά παίρναμε ικανοποίηση! Οι δημοσιογράφοι
στο πραγματικό ρεπορτάζ, δίπλα στους σκληρά εργαζόμενους, άνεργους,
νέους, συνταξιούχους. Χωρίς το χιλιοκόψιμο από τον αρχισυντάκτη για να
είναι αρεστό στο μεγαλοκαναλάρχη. Χωρίς το τσαλάκωμα της συνείδησης και
της αξιοπρέπειας. Εγώ που δούλεψα σε αρκετά πόστα για πάνω από 20
χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ και μερικές φορές εκεί και το βράδυ,
που ο "902" ήταν το σπίτι μου, έχω κάθε δικαίωμα να πω σ’όλους όσοι
καθημερινά εξαπατούν, για δήθεν συνδικαλιστική αλληλεγγύη, κύριοι της
ΕΣΗΕΑ και σε εσάς αναφέρομαι, κοντά τα χέρια σας. Είμαστε πολύ σκληροί
για τα δόντια σας, κάντε αλλού παιχνίδι.
Το ΚΚΕ κατάφερε σε πολύ δύσκολα χρόνια για τα
κομμουνιστικά κόμματα όπου γης, να σταθεί όρθιο, να δυναμώνει και να
έχει μάλιστα και το δικό του ραδιόφωνο και τηλεόραση. Δυστυχώς, η
οικονομική κρίση δεν μπορούσε παρά να πλήξει και το ίδιο, μια και ο
οικονομικός αιμοδότης του, εμείς, οι απλοί κομμουνιστές, εργαζόμενοι,
άνεργοι, συνταξιούχοι νέοι, βρισκόμαστε σε οικονομική αφαίμαξη.
Εμείς λοιπόν που δουλέψαμε, που πονέσαμε και πονάμε
για τον σταθμό του ΚΚΕ, πληροφορούμε τους ορκισμένους εχθρούς μας και
τους ασπόνδ(ηλ)ους φίλους ότι όσες πλαστικές και μεταμορφώσεις να κάνει ο
κροκόδειλος, το κλάμα του θα το ξεχωρίζουν οι κομμουνιστές.
Φτάνει πια, όχι άλλα δάκρυα για τον "902" και το ΚΚΕ.
